Ongemakken onderweg
Het zelfstandig reizen gaat prima. Staat als een huis. De eerste maanden ben ik er steeds bij geweest op het station om de treinkaart elke week op te laden, dat vond hij belangrijk voor de zekerheid. Later was het niet meer nodig. De telefoontjes van onderweg situaties werden ook steeds minder omdat hij steeds meer zelfstandig zijn weg kon vinden. Hoe moeilijk het in het begin ook was. Ik ben blij dat we op deze manier aan deze waardevolle ontwikkeling hebben gewerkt.
Als er juni 2020 werkzaamheden komen op het traject waar hij reist breekt er een andere tijd aan. De NS zet bussen in. Naast het vervangende vervoer is ook de structuur van de reis weg, het is een enorme chaos niks is meer duidelijk er zijn geen vaste tijden van vertrek of overstappen meer. Vanuit de overheid mogen de scholen weer gedeeltelijk open. Met alle vertragingen is hij een uur of 4 van huis, 2 uur reizen voor 2 uur les op school.
De reis op dag één, ik houd mijn hart vast. Na een half uur gaat de telefoon, mam ik zit nu in de verkeerde bus het stond er niet duidelijk op deze gaat helemaal niet naar school. Ik hoor nog net geen paniek maar het scheelt niet veel. Hè vervelend is dat voor je, op het moment dat de bus stopt ga je maar met de chauffeur praten dat je precies de ander kant op moet en welke bus je dan moet nemen. Gelukkig is hij samen met een klasgenoot onderweg in dezelfde bus en de reisgenoten doen het samen uitstekend onder de omstandigheden. De lichte paniekreactie van het begin heeft plaatsgemaakt voor plezier hoor ik als we elkaar later weer spreken. We missen zeker een lesuur, cool!
Na het gevraagd te hebben aan de chauffeur geeft deze man aan dat hij direct terug moet naar het treinstation dat dichtbij hun school ligt. Hij brengt de gestrande scholieren wel bij school! Wat een engel deze chauffeur denk ik nog als moeder, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Zie je wel je mag vertrouwen hebben in de mensen die je op je reis tegenkomt. Als mijn zoon in de middag thuiskomt hoor ik hoe de reis verder is gegaan. “Het was wel jammer mam” vervolgt de puber zijn verhaal “hij bracht ons echt dichtbij school dat we toch nog de eerste les mee konden doen…” “Hadden we zo gedacht dat we een les zouden missen!” De teleurstelling is duidelijk. Het leven is ook niet eerlijk!
De weken erna kost het reizen veel extra energie. Soms is hij helemaal leeg als hij thuiskomt van al het opletten en overstappen naast het schoolwerk. Onderweg wordt weleens een bus gemist en dan zijn ze te laat op school of is hij laat thuis. Maar de jongens hebben ook veel plezier onderweg. Halen lekkers als ze ergens langer moeten wachten, dan is wachten met elkaar geen straf.
Tijdens de tweede lockdown is het een keer nodig geweest hem op te halen van een station halverwege de reis toen de trein niet meer reed. Iedereen reisde alleen want ieder had zijn eigen lestijd. De kracht van samen was weg. Als de groep met elkaar reisde en ergens langer moest wachten gingen ze lekkere dingen halen in de kiosk. Die was nu ook dicht. Het was alleen wachten op een bankje want de NS zou bussen inzetten maar hij zat al een half uur of langer en er gebeurde niets.
Op zo’n moment na een halve schooldag, alleen onderweg, geen duidelijkheid. Dan is de energie van schakelen eruit en vind je een verloren reiziger op een bankje op een station ergens in Nederland. Dan ben je blij als moeder dat je de taxi kan zijn op dat moment. Als we terugrijden zien we de bussen voor vervangend vervoer naar het betreffende station rijden. Bij ons is er rust in de auto, rust in het hoofd. De onzekerheid is voorbij en we zijn onderweg naar huis.
Het is een intensief schooljaar waarin veel gevraagd wordt van jongeren. Ze moeten schakelen in een leven waaraan ze net gewend waren. Dit is nog sterker voor jongeren met autisme die met alle veranderingen steeds opnieuw moeten stabiliseren. Als het leven voorspelbaar is schakelt het makkelijker dan als er veel onverwachte dingen zijn. Als het leven rustig is gaat het in het reizende leven eigenlijk vrij goed.